Yedi Karga Masalı – Grimm Kardeşler

Evvel zaman içinde bir adamın yedi oğlu varmış. O kadar istermiş de bir kızı olmazmış. Günün birinde karısı ona bir çocuklarının daha olacağının müjdesini vermiş. Çocuk dünyaya gelmiş, bu seferki kızmış. Buna çok sevinmişler ama çocuk pek cılız, pek ufacık bir şeymiş.

O an evde yeni bebeği yıkamak, aklamak paklamak için su yokmuş. Adam biraz su getirmesi için oğullarından birini kuyuya yollamış. Öbür 6 oğlan da onun peşinden gitmişler. Hepsi de suyu önce kendisi doldurmak istiyormuş. Bu yüzden testi kuyuya düşmüş. Oğlanlar oldukları yerde kala kalmışlar. Ne yapacaklarını şaşırmışlar. Hiç biri eve dönmeye cesaret edememiş.

Çocukların hala dönmediklerini gören anne ile baba, “Yaramaz oğlanlar, kesin yine bir oyuna daldılar” demişler. Bu duruma canları çok sıkılınca da “inşallah hepiniz birer karga olursunuz.” demişler. Daha sözlerini bitirmeden başlarının üstünde bir hışırtı işitmişler. Havaya bakmışlar, kömür gibi kara yedi tane karganın uçup gittiğini görmüşler. Anne ile baba ettikleri bu lafı bir daha geri alamamış. Oğullarının yedisini birden kaybettikleri için çok üzülmüşler.

Bütün sevgilerini biricik kızlarına vermişler. Onunla bir parça olsun avunmuşlar. Kız çok geçmeden kendini toparlamış, gün geçtikçe güzelleşmiş. Ama başka kardeşleri de olduğundan uzun zaman haberi olmamış. Anne babası biricik kızları üzülmesin diye onu bu durumdan haberdar etmemeye çalışmışlar.

Aradan bir zaman geçtikten sonra kızcağız bir gün çevredekilerin kendisinden söz ettiklerini işitmiş. Diyorlarmış ki, “Kız çok güzel ama yedi abinin başlarına gelenin sorumlusu da odur.” Bunları duyunca kız çok üzülmüş. Hemen anne babasına giderek sormuş. “Abilerim var mıydı benim? Varsa onlara ne oldu?” demiş.

Bunun üzerine anne ve babası bu sırrı daha fazla saklayamayacaklarını anlamışlar. Tanrı’nın böyle istediğini, yoksa onun buna neden olmadığını anlatmışlar. Ancak kızcağızın içine bir kurt düşmüş. Sonunda bir gün gizlice yola çıkmış. Abilerinin izini bulmaya, ne pahasına olursa olsun onları kurtarmaya karar vermiş.

Evden çıkarken yanına, anne babamı anarım diye bir yüzük, karnım acıkırsa diye bir dilim ekmek, susarsam içerim diye bir testi su, yorulursam otururum diye de bir tabure almış. Az gitmiş, uz gitmiş, dere tepe düz gitmiş, sonunda dünyanın öbür ucuna, güneşin yanı başına varmış. Varmış ama güneş çok sıcakmış. Kız hemen buradan kaçmış. Doğru aya gitmiş. Ay da pek soğukmuş. Kız oradan da çabucak kaçmış. Bu kez yıldızlara gitmiş. Yıldızlar ne çok sıcak ne de çok soğukmuş. Üstelik ona güler yüz göstermişler.

Her yıldız ayrı bir sandalyede oturuyormuş. İçlerinden sabah yıldızı ayağa kalkmış. Ona bir anahtar vermiş. “Yanında bu anahtar olmazsa sırça sarayı açamazsın. Oysa kardeşlerin orada” demiş. Kız bu anahtarı almış, Bir mendilin içine sararak yola çıkmış. Gide gide sırça saraya varmış. Büyük kapı kilitliymiş. Kız sabah yıldızının verdiği anahtarla kapıyı açmış, içeri girmiş. Girer girmez de karşısına bir cüce çıkmış. “Güzel kız ne arıyorsun burada?” “Abilerimi, yani yedi kargaları arıyorum” diye cevaplamış kız.

“Bay kargalar evde değil. Onlar dönünceye kadar bekleyeceksen içeri gir.”

Kız içeri girmiş bir masanın yanı başına ilişivermiş. Cüce yedi tabak yedi bardak içinde kargaların yemeklerini getirmiş. Küçük kız her tabaktan birer lokma yemiş, her bardaktan birer yudum su içmiş. Sonuncu bardağın içine de evden aldığı yüzüğü koymuş. Birden havada bir hışırtı ve kanat sesleri duymuş. Cüce, “Bay Kargalar eve geliyor” demiş.

Kargalar gelmiş, karınları acıktığında hemen yiyip içmek istemişler. Tabaklarını bardaklarını görünce arka arkaya söylenmeye başlamışlar. “Tabağımdan kim yemiş? Bardağımdan kim içmiş, buna bir insan ağzı değmiş.” Yedinci karga bardağı dikip içerken ağzına yüzük gelmiş. Bakmış, anne babasının yüzüğünü tanımış.

Kapının arkasında saklanan kız ortaya çıkmış. O an kargaların hepsi yeniden insan kılığına dönmüşler. Kız ve yedi oğlan kardeşi sarmaş dolaş olmuşlar. Hep birlikte evin yolunu tutmuş, o günden sonra da mutlu yaşamışlar.