Beyaz Bulut ve Uçak Masalı
Bu masal, kendini beğenmiş bir bulutun kibirinin, başkalarını küçümsemenin ve hor görmenin sonuçlarını anlatır. Bulut, diğerleriyle geçinemeyince yaşadığı olaylar onu mütevazı olmaya zorlar.
Bir varmış bir yokmuş, evvel zaman içinde, kalbur saman içinde gökyüzünde kendi halinde uçup duran beyaz bir bulut yaşarmış.
Başka bulutlarla anlaşamadığı için hep kendi başına dolaşır, kimseleri beğenmezmiş. Onun burnunun havada olması diğer bulutları çok kızdırırmış.
Hatta aralarında konuştuklarına göre beyaz bulut bir gün, burnu havada dolaşırken bir ağaca çarpmış ve günlerce sargılarla dolaşmış.
Günlerden bir gün beyaz bulut yine burnu havada gökyüzünde gezerken, kara bir bulutla karşılaşmış, ona şöyle bir bakıp, “böööö, ne biçim bir bulutsun sen, üstün başın çamur içinde” demiş.
Kara bulut, “ama ben yağmur bulutuyum, yağmur bulutları kara olur” diyerek gülmüş geçmiş.
Beyaz bulut, bir an önce onun yanından uzaklaşmış, üstüne siyah bir renk bulaşsın istemiyormuş doğrusu. Sonra güneşe doğru gitmiş, güneşin upuzun kolları ona doğru gelince sıcaktan fenalaşmış “aaay uzak dur benden “diye bağırmış.
Biraz daha uzaklaştığında, bir de bakmış kocaman bir şey ona doğru geliyor. Kocaman beyaz bir bulutmuş bu, yok yok bulut değil, bu bir kuş diye geçirmiş içinden. Kuşa da benzetememiş sonra, kendini beğenmiş olduğu için kimselere sormayı da uygun görmemiş. Ama az daha merakından çatlayacakmış. Bu kocaman beyaz kuşun etrafında dolaşmaya başlamış. Bir uçakmış bu ve uçak beyaz bulutun ilgisinden pek hoşlanmamış.
Çünkü içinde yolcular varmış ve bulut etrafında dolaşınca sağını solunu göremiyormuş “Hişt çekil oradan bakayım” demiş. Beyaz bulut bir kuğu gibi süzülerek etrafına bakmış. O zamana kadar kimse ona böyle kötü davranmamış. Büyük bir hayranlıkla uçağın peşine takılmış.
Uçak beyaz bulutun üzerine doğru dumanını püskürtüvermiş, motorlarının içinden çıkan o siyah duman beyaz bulutu, kapkara yapmış. Beyaz bulut her zaman yanında taşıdığı aynasını çıkarıp haline bir bakmış, az daha ağlayacakmış. Aynası elinden düşmüş ve sağa sola koşturmaya başlamış. “İmdat yardım edin bana, ben karardım” diye bağırıyormuş ama ne fayda, kimse onunla ilgilenmiyormuş.
Daha önce kendini beğenmişlik yaptığı için bütün arkadaşlarıyla küsmüş ve şimdi onu gören herkes arkasını dönüp gidiyormuş.
Beyaz bulut, geriye kalan hayatını siyah bir bulut olarak sürdürmüş.
